Bogor

Het reizen met de trein was ons erg goed bevallen. Je zit erg rustig (geen last van hobbelend wegdek), kunt onderweg wat lezen, er komt eten en drinken voorbij en het uitzicht is fantastisch.

Daarom dachten we er slim aan te doen om met de trein van Bandung naar Bogor te gaan.
Aan het loket wisten we met handen en voeten duidelijk te maken dat we met de trein naar Nogor wilden.
We kregen een kaartje naar Gambir, daar moesten we nog wel overstappen, maar dat was geen probleem. De dames keken wel wat verbaasd, maar dat lag vast aan ons engels.

Wat zijn we toch slim en handig, dachten we van onszelf. We kunnen ons al prima redden in Indonesie.

Die overmoed werd snel afgestraft.

Het bleek bijzonder onpraktisch te zijn om per trein van Bandung naar Bogor te reizen.
Op de kaart lag er weliswaar een spoor, maar dat was schijn.
Er was geen station dat Bandung verbond met Bogor en 'de overstap' bleek eigenlijk Jakarta te zijn. We moesten gigantisch om!

Met de auto/bus had deze reis 2,5 uur geduurd.
Het kostte ons wat meer tijd: we vetrokken om 10.30 en kwamen uiteindelijk pas rond 17.00 uur aan in Bogor.

Na een treinreis van ruim drie uur waren we in Jakarta, station Gambir (overigens wel weer een mooie reis)
Daar zou de overstap makkelijk zijn, zo hadden de dames aan het loket ons doen geloven.
Nadat we eindelijk de goede balie hadden gevonden bleek de trein niet meer te rijden door een treinongeval.

Wat nu?!

Gelukkig was er een locale ondernemer die het spreekwoord 'de een zijn dood is de ander zijn brood' nog kende uit de Nederlandse koloniale tijd.
Hij stond als een aasgier te wachten op wanhopig uitziende toeristen zoals wij en bood ze een reisje aan naar Bogor. Voor slechts 3x de kosten van een treinkaartje.
Direct gedaan, maar wat hij niet vertelde is dat hij wilde wachten tot zijn auto vol zat met meer gewillige slachtoffers.

Na een klein uur wachten vertrokken we voor een hete rit van ruim een uur. Onderweg moest hij tanken, sloeg de auto af en leek de airco het te begeven, maar net toen we dachten dat het niet erger kon, kwamen we aan in Bogor.

Onderweg had ik nog in de Lonely Planet (ons gidsboek) zitten lezen en daar stond erg duidelijk in: Bandung Bogor is een schitterende rit met de AUTO....
Voortaan varen we dus niet meer op ons eigen kompas, maar lezen we direct de LP.

In Bogor zelf was het weer een uitdaging om een hostel te vinden. Uiteindelijk stapten we met onze bagage in de lokale busjes en vonden een acceptabele plek.

Die busjes vormen overigens een briljante manier van vervoer (niet alleen in Bogor, in heel Indonesie)
Er rijden duizenden kleine busjes waar 6 westerlingen of 9 indonesiers in passen.
Ze rijden een bepaalde route en roepen de hele route naar elke voorbijganger of ze mee willen rijden. Een rit kost dan tussen de 8 en de 20 ct.
Je kunt op elk moment instappen en uitstappen.
Doordat er zo veel busjes rijden hoef je nooit lang te wachten. En de bus heft altijd plek, want als hij vol zit kun je uit de deur hangen of op de grond zitten!



In Nederland zouden ze zonder twijfel direct van de weg worden gehaald, hier kan het openbaar vervoer niet zonder.




De avonden hebben we hier al kaartspelend doorgebracht (shithead, geweldig spel)
En zoals altijd haakten er andere mensen aan en zo leidt het kaarten tot leuke ontmoetingen.

In Bogor draait alles echter om 'de tuin' of 'the botanical garden'

Tot het vertrek van de Nederlanders heette Bogor Buitenzorg (wat een naam!) en was het een klein dorpje met een gigantisch zomerpaleis van de Nederlandse gouverneur.

Toen Nederland was ingelijfd bij Frankrijk door Napoleon namen de Britten Indonesie over en zoals in veel Britse kolonien besloot de gouverneur Raffles tot het aanleggen van een botanische tuin. Dat duurde enkele jaren en uiteindelijk werd hij geopend door een Nederlander en dit tuinencomplex van 80 hectaren is nu de trots van Bogor.

En terecht.
Een groot deel van de enorme biodiversiteit van Indonesie is verzameld in deze tuin. Meer dan 15.000 soorten planten en bomen, meer dan 400 soorten palmen en meer dan 3000 varianten van de orchidee vullen deze tuin.

We hebben hier een rustige middag doorgebracht, rondgekeken, gelezen en ons verbaasd over de vele touristen die met een auto door het park jagen om alles in zo kort mogelijke tijd te zien. Gelukkig straalde de lokale oma'tjes genoeg rust uit om daarvoor te compenseren.




De tuinen waren schitterend. Het landelijke dorpje Bogor bleek echter niet meer te bestaan. Het is nu een stad van 700.000 inwoners en miljoenenstad Jakarta is ondertussen bijna aangegroeid tegen deze voormalige rustplaats voor de elite.
Hoewel het zeker de moeite waard was, beseften we vooraf niet dat de vervuiling van Jakarta ook boven Bogor zou hangen.

Een dikke smoglaag verduisterde elke (mid)dag de zon en dat maakte de schoonheid van de tuinen soms nogal surrealistisch.

Vanuit Bogor storten we ons rechtstreeks in de smog van miljoenenstad Jakarta. Daar zullen we het weekend doorbrengen voor we op maandag 10 augustus doorvliegen naar Atjeh.