Bandung

Als er onder de lezers van dit blog mensen zijn die er van dromen om ooit een lange treinreis te maken dan is de route van Bandung naar Jokjakarta echt een aanrader.



Prachtige rijstvelden, bergpassen en een spoor aangelegd tegen de helling op met een schitterend uitzicht op de bergen en vulkanen van midden Java zijn deze reis het standaard beeld als je uit het raam kijkt.



Naast de schoonheid van het landschap is er op Java niet te ontkomen aan de mensen. (het is immers een van de meest dichtbevolkte delen van de aarde)

Naast en op het spoor spelen kinderen, boeren zijn aan het werk en in de dorpjes is er een voortdurende bedrijvigheid. Als de trein tussendoor stopt in een klein dorp komen er direct tientallen verkopers naar de trein om hun waren te slijten, maar ook groepen kinderen (die verbaasd staren naar een rare kale Nederlander)
Moeders lopen met de jongste kinderen ook mee met de trein en zo trekt Java in al zijn verscheidenheid aan ons voorbij.



De miljoenenstad Bandung voelde daarna als een mokerslag in ons gezicht. Wij hadden de pech om het station aan de achterkant uit te lopen en dat was duidelijk de lelijkste kant.
Het openliggend straatwerk, de dubieuze types op straat en de langsrazende auto's maakte het al niet tot een warme ontvangst. Maar toen we een aantal hostels/hotelletjes bezochten waar zelfs het ongedierte zich niet thuis voelde hadden we het helemaal gehad.

Uiteindelijk vonden we een redelijke plek om te slapen (de eisen werden dan ook steeds lager naarmate de avond vorderde) en hebben we wat gegeten.
Na de schitterende treinreis begonnen we ons al af te vragen of de hoogtepunten van de reis nu achter ons lagen.



De volgende dagen brachten gelukkig veel goeds.


Op zondag bezochten we een engelstalige kerkdienst. In Indonesie zijn veel expats actief en als ze christelijk zijn dan sluiten ze zich vaak aan bj een internationale gemeente. Deze kerk bleek echter ook voor een groot deel te bestaan uit zendelingen die bezig waren om Indonesisch te leren en tot die tijd in Bandung woonden en kerkten.



We hoorden een mooie preek over de romeinenbrief met een typisch Amerikaanse manier van preken. Erg anders dan we in NL gewend zijn maar daarmee wel zeer verfrissend. En radicale oproep voor een ander leven en om onze naasten echt lief te hebben.
Na enkele goede ontmoetingen (mogelijk zoeken we nog iemand op in Atjeh die we daar ontmoet hebben), liepen we naar een nabijgelegen park. Dat leek dichtbij.....

Na een slopende klimtocht van bijna twe uur kwamen we uitgeteld aan. Afstanden op de kaart zijn veraderlijk, bleek weer eens.
Het uitzicht over de stad maakte een hoop goed en de rest van de dag hebben we gebruikt om bij te komen en ons voor te bereiden op komende klimtocht.


Op maandag zouden we onze eerste vulkaan beklimmen. Nu hadden we een kleintje uitgezocht en bovendien een waar we met de auto al een flink eind konden komen. Desalniettemin bleef er nog wat te klimmen over en we werden hardhandig met onze slechte conditie geconfronteerd.



De uitzichten en de klim zelf waren wel de moeite waard. (al hebben we nog niet besloten of we forsere beklimmingen wel aandurven met onze conditie)

Langs het pad omhoog heb ik mijn zakmes uit kunnen testen door me van mijn romantische kant te laten zien. Onze voorletters zijn de komende tijd te bewonderen voor alle voorbijgangers.



Na deze heroisiche tocht bezochten we nog een theeplantage en hebben we even kunnen ronddrijven in het water uit de warme bronnen in dit vulkanische gebied.



Na al dit natuurschoon was onze laatste bestemming van die dag van een heel andere orde. Mooi en dramatisch tegelijkertijd.
In Indonesie zijn vele wezen. Dat zijn zowel kinderen van wie beide ouders zijn overleden, maar ook kinderen die door hun ouders zijn achtergelaten omdat ze er niet voor kunnen zorgen. (vaak uit geldgebrek)

Het 'leger des heils' is een van de instellingen die opvang verzorgen voor deze kinderen. Wij bezochten een opvanghuis voor weesjongens en waren erg onder de indruk.

Dit jongentje was zeven dagen oud en was direct na de geboorte afgestaan an het weeshuis.


In dit weeshuis in het centrum van Bandung wonen 96 jongens in de leeftijd van 4 tot 21 jaar. Voor Indonesische begrippen is de accomodatie goed (al zou het in Nederland waarschijnlijk tot een parlementaire enquete leiden)
In grote slaapzalen wordt er gegeten en op de binnenplaats kunnen de kinderen wat spelen. Zonder uitzondering zagen ze er vrolijk uit. Er is nog veel meer te vertellen, maar ons korte bezoek heeft meer indruk gemaakt dan in duizend woorden te vertellen is.





Na deze twee dagen trokken we positiever gestemd verder naar Bogor. Hoe lelijk een ongastvrij een stad ook oogt, uiteindelijk wonen er altijd mensen en zijn er altijd zaken te zien die een (kort) bezoek de moeite waard maken. De uitdaging is dan om ze te vinden.