Shanghai

Tja, je woont in Amsterdam en op een bepaalde manier heb je dan toch
het idee dat je in een grote stad woont. Zeker als je het vergelijkt
met het provinciestadje waar je zelf vandaan komt. En natuurlijk het
is de grootste stad van Nederland, in het buitenland is het zo
ongeveer de enige Nederlandse stad die mensen van naam kennen en het
is een stad die veel te bieden heeft. Maar als je een tijdje rondreist
in Azie en daar de miljoenensteden ziet en meemaakt dan besef je dat
het eigenlijk een uit de kluiten gegroeid dorp is. Op wereldschaal
hooguit een stadje, niets vergeleken met een stad als Shanghai.

Op woensdagavond kwamen we met de trein aan in deze stad met negentien
miljoen (!) inwoners. Hoewel een treinreis van 25 uur niet bepaald als
een mooi vooruitzicht klinkt, was het erg ontspannen. De bedden waren
zelfs lang genoeg voor mijn schoenmaat 47 en we hebben heerlijk
geslapen, gelezen, een blog getypt en van het afwisselende landschap
genoten. Het ene moment gingen we door een laaggebergte, soms door
gebieden met enorm veel windmolens, het andere moment door grote
steden of door monotone stadswijken met duizenden exact dezelfde
wijken. Leuk om op die manier iets van het land te zien.

's Avonds aangekomen op het gigantische treinstation van Shanghai
vertrokken we snel naar ons hostel in het centrum van de stad
('centrum' is zeer relatief, ongeveer de oppervlakte van Amsterdam
binnen de ring schat ik)

Zoals altijd is het lastig om een stad te beschrijven: De sfeer die er
hangt, de gejaagdheid of juist de rust. En nu de chinese overheid het
onmogelijk maakt om foto's op de site te zetten, wordt het niet
makkelijker.

Een poging:
Shanghai is een eeuwenoude stad, die pas tot grote (economische)
hoogte steeg toen westerse mogenheden hier gebieden overnamen (tijdens
de opiumoorlogen). Het werd de rijkste stad van China, waar China
echter weinig over te zeggen had. Er was een frans deel van de stad:
the french concession, een Amerikaans deel, een Brits deel en zo nog
meer buitenlandse wijken. Daar woonden en werkten de buitenlanders en
de bouwstijl van deze wijken weerspiegelde ook vaak de westerse
voorkeuren. Het economische kloppende hart was 'the bund' dat is een
boulevard aan de rivier waar de grote kantoorgebouwen uit de gouden
tijd van voor de oorlog staan. Indrukwekkende gebouwen die duidelijk
de rijkdom van de bedrijven moesten tonen.

Toen we de afgelopen dagen liepen door Shanghai zagen we dit allemaal.
De grote luxe kantoorgebouwen, de woonwijken die je doen denken aan
Parijs (brede lanen met huizen en straatwerk in franse stijl) en de
rijkdom die een groot deel van de stad uitstraalt.
Maar er is zo veel meer.
- de prachtige grote winkelstraat van Shanghai: Nanjing Road, waar de
topmerken allemaal hun winkels hebben. Op kledinggebied is hier alles
te vinden wat denkbaar is. (en vaak goedkoper dan je zou denken)
- (gratis) musea met de geschiedenis van China in een notendop en veel
kunstschatten tentoongesteld
- de indrukwekkende en alomaanwezige skyline van het nieuwe
zakendistrict Pudong, met enkele van de hoogste gebouwen van de
wereld. Daarin staat ondermeer het World Financial Centre van 492
meter hoog. Daar hebben we op vrijdagavond samen gedineerd in het
hoogste restaurant ter wereld om de verjaardag van Lydia te vieren.
- En uiteraard de traditionele wijken van de oude stad. De zogenaamde Hutong.

Dat zijn leuke wijken om doorheen te lopen en vooral om in te
verdwalen. Kleine steegjes met winkeltjes, restaurantjes, huisjes,
kappers, bakkers en slapende, lopende, fietsende, autorijdende,
schreeuwende en zittende mensen die samen een indruk geven van het
China zoals het eeuwenlang is geweest. Ook een China dat razendsnel
verdwijnt. In veel steden in China worden deze wijken gesloopt om de
stad op te stoten in de vaart der volkeren. Flatgebouwen, kantoren,
wegen en fabrieken nemen de plaats in van deze oude schitterende
stadswijken. Veel sfeer gaat zo voor altijd verloren.
We liepen in China door zo'n wijk en je ziet dan boven de huizen uit,
de flats al staan en zodra je de wijk uitloopt zie je de halfgesloopte
en verlaten huizen die binnenkort zullen verdwijnen voor nieuwbouw.
In Nederland en Europa waren dergelijke dingen in de jaren '60 en ''70
natuurlijk ook schering en inslag. Veel steden verloren toen
schitterende wijken omdat de bewoners toch betere huizen moesten
krijgen en die oude hokken moeilijk te renoveren zouden zijn. Maar
daarvan heeft men nu toch echt wel spijt. Oude hokken van toen zijn nu
juppenpaleizen.

Wat jammer dat ze in China deze fouten ook maken alleen dan op een
veel, veel grotere schaal.Het is ook op dit gebied voor de mens
moeilijk om te leren van de geschiedenis, vrees ik. En daarmee zijn de
oude wijken van China waarschijnlijk verloren.
Gelukkig zijn wij nog op tijd om er iets van te zien. (om daarmee de
waarheid van het backpackersmotto aan te tonen: go before it is to
late)

In een stad die bekend staat als het New York van China is uiteraard
op voedselgebied veel te vinden waardoor we niet te vaak Chinees
hoeven te eten. (al hebben ze geen stamppot) Daardoor en door een
penicillinekuur ben ik van mijn maagproblemen af en zijn we helemaal
aangesterkt (-; om de rest van de reis aan te vangen.

Zondag zijn we nog in Shanghai en bezoeken we een international
kerkdienst en op maandag vertrekken we richting Tunxi/Huan Shan. Een
landelijk gebied waar we een bekende berg beklimmen en wat meer van
het plattenland en kleine dorpjes hopen te zien.

Nog maar een kleine vier weken en dan zijn we alweer thuis!

De tijd vliegt en als we eraan denken is het dubbel: we kijken uit
naar de laatste weken en willen enerzijds niet denken aan stoppen met
reizen, maar anderzijds verlangen we ook naar thuiskomen, de vrienden
en familie die we dan weer terugzien, het 'dorp Amsterdam', en het
dagelijkse leven waar we met hernieuwde energie van kunnen genieten.

Tot dan!