In sommige kerken gelden bepaalde voorwaarden om binnen te mogen
komen. Ik denk dat het overal op prijs wordt gesteld als de
kerkgangers net gekleed gaan, ook het meenemen van een bijbel komt van
pas, er zijn ook kerken waar je als vrouw verplicht bent een hoed te
dragen, maar ik had nog niet eerder een kerk meegemaakt waar je
gevraagd wordt een paspoort mee te nemen. In China is dat echter de
gewoonste zaak van de wereld.
We hebben de afgelopen weken geprobeerd om op zondag een kerk te
bezoeken. Soms was dat een lokale kerk (zoals in Surabaya, Indonesie)
en vaker een internationale dienst omdat we de lokale talen niet
machtig zijn en we bij een engelstalige dienst tenminste nog begrijpen
wat er gezegd wordt. Dat maakt de onderlinge ontmoeting makkelijker al
is het nadeel dat je vooral andere buitenlanders ontmoet. Tot zover de
theorie van onze reis. We kwamen er zondag achter dat het 'naar de
kerk gaan' en het leven als christen in China wel wat anders is dan in
Indonesie.
Op het eerste gezicht is er weinig of geen verschil. Middenin de
French concession (de voormalige Franse/internationale wijk) staat de
Shanghai Community Fellowship kerk (http://www.scfenglish.com/). Het
is een groot kerkgebouw van ca.honderd jaar oud. Op zondagmiddag om
14.00 uur en om 16.00 uur zijn er twee engelstalige diensten waar per
dienst een kleine duizend mensen deelnemen. Zoals bij de meeste
angelsaksische kerken die we onderweg tegenkomen, begint men eerst met
zingen en daarna volgt het gebed en de preek. Binnen de muren van deze
kerk was er dan ook weinig verschil (althans niet iets dat ons als
leek opviel)
Het grote verschil is bij de ingang: het deurbeleid. Kerken hebben
volgens mij bijna wereldwijd het handelsmerk de deur open te stellen
voor iedereen ongeacht achtergrond, financiele situatie, sekse,
huidskleur, misdaden uit het verleden of nationaliteit. (niet dat elke
kerk erin slaagt om dit ideaal waar te maken, helaas, maar het wordt
wel geprobeerd)
Bij de internationale SCF kerk van Shanghai, China ben je als CHINEES
echter niet welkom. Ja, inderdaad: dat klinkt gek.
In een van de grootste steden van China staat een enorme kerk waar
Chinezen niet naar binnen mogen. De voorbijgangers die afgelopen
zondag langsliepen, de buren die uit hun raam uitkeken over deze kerk,
de vrienden van de (internationale) kerkgangers, hun collega's en
welke chinees dan ook, moesten tegengehouden worden bij de deur. En zo
zijn er meer internationale kerken in heel china.
Dat was de reden dat op de site van de kerk gevraagd werd of bezoekers
hun paspoort wilden meenemen. Er stond een mededeling bij dat chinese
burgers zonder buitenlands paspoort de kerk niet in mochten wegens
plaatselijke regelgeving. Ons paspoort werd uiteindelijk niet
gecontroleerd, wij zijn blank en de kans dat wij chinese burgers zijn
is vrijwel nul.
Kom je als Amerikaanse chinees echter naar de kerk dan wordt je
gecontroleerd vanwege je uiterlijk, en alleen je Amerikaanse paspoort
laat je dan binnen.
Aan het begin van de dienst had de voorganger even aandacht voor deze
controle. (die ons waarschijnlijk niet eens was opgevallen als ik de
site niet had gelezen)
'Deze dienst is alleen toegankelijk voor mensen met een niet-chinees
paspoort. We moeten deze restrictie helaas uitvoeren wegens lokale
wetgeving. Mocht u als chinees burger echter een dienst willen
bezoeken dan zijn er 's ochtends twee en is er 's avonds een
chineestalige dienst. Als een kerkganger vrienden of collega's mee wil
nemen naar de kerk, doe dat dan alstublieft naar deze diensten', zo
sloot hij de medeling af.
De chinese diensten staan echter onder toezicht van de staat. Voor
zover ik het nu begrijp is de Drie Zelf kerk is verantwoordelijk voor
deze diensten. Dat is een kerk en theologische richting die de staat
na de machtsovername door de communisten verplicht heeft gesteld voor
alle kerken in China. Ik ken nog niet alle details en misschien
corrigeeer ik mezelf in een volgend blog, Maar zoals ik enkele
uitgangspunten nu begrijp:
alle buitenlandse invloeden moesten weg uit de kerk (katholieken mogen
de paus niet erkennen), de kerken en kerkgangers moeten loyaal zijn
aan de staat en bepaalde theologie of kernbegrippen van het
christelijk geloof mogen niet gepredikt worden. (niet preken over de
wederkomst van Christus want daarmee stel je immers een hoop en
verwachting buiten de staat en partij die misschien wel tot een
disloyale houding leidt)
Hoe mooi het ook was om deze dienst te bezoeken (zoals het altijd
bijzonder is om het buitenland naar de kerk te gaan) en hoezeer die
typisch Amerikaanse preek ons aan het denken heeft gezet (het was een
preek over Jozef de 'adoptievader' van Jezus en hoe God hem gebruikte
in zijn plan en hoe God ons ook wil gebruiken) was het erg dubbel om
naar deze dienst te gaan. Als kerk of ander religieus genootschap ben
je in China ondergeschikt aan de staat. Er zijn allerlei sluipwegen en
ik geloof dat lang niet alle regels strict worden gehanteerd en op
veel vlakken is er weinig verschil met kerken in 'vrije' landen, maar
als het erop aan komt dan is de staat wel de baas.
Er blijven nog genoeg vraagtekens over rondom dit hele onderwerp. De
komende weken komen we er vast meer over te weten en mogelijk lees je
het terug op dit blog.
Terwijl ik dit typ zitten we in de bus naar het plaatsje Tunxi. We
hebben Shanghai vandaag (maandag 7 september) om 15.18 verlaten en
komen rond 21.00 uur aan in dit bergplaatsje. De komende dagen gaan we
een berg beklimmen die bij de tien wonderen van China hoort en we
proberen wat te zien van het platteland.
Onderweg zitten we ons te ergeren aan enkele chinese gewoontes waar we
maar niet aan kunnen wennen: het voortdurende gerochel, eten en praten
tegelijkertijd, zeer luidruchtig bellen en computerspelletjes spelen
op telefoons met het geluid hard aan. Na enkele uren in de bus wordt
je dat echt zat!
Reizen is afzien..............
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten