De meest bekende hiervan is wel het terracotta-leger. En hoewel de chinezen alles 'de grootste', 'de mooiste', 'de langste' of de beste noemen, hadden ze deze keer wel een punt toen ze dit leger het achtste wereldwonder noemde.
Een van de eerste keizers van China wilde zijn leger en macht graag meenemen na zijn dood en nog tijdens zijn leven liet hij een enorm leger maken van terracotta dat samen met hem begraven werd.
Duizenden en duizenden beelden waren nog te zien in de oorspronkelijke opgravingspitten. Hoewel nog niet eens de helft is uitgegraven, was het nu al een indrukwekkend gezicht. Naar schatting 700.000 mensen werkten mee aan de bouw van dit graf (vele kwamen om) en het moet tientallen jaren geduurd hebben.
We bezochten dit leger op vrijdagochtend. Zoals overal in China werden we weer verschillende keren bijna platgedrukt door een horde chinezen die massaal achter een man of vrouw met vlag aanrenden. Ook maakten we China weer op zijn best mee op voordringgebied. Zoals enkele chinezen ons eens uitlegden, hebben ze hier nooit echt geleerd om in een rij te staan. Altijd dringen en zorgen dat je als eerste een plek hebt, je weet immers maar nooit of er genoeg plek is of -zoals in het geval van de trein- dat jouw zitplaats ook al aan een ander is verkocht.
Toen we een bus in moesten wringen, werd het Lydia even te veel. Als een volleerde schooljuffrouw begon ze standjes uit te delen - in het nederlands - 'jongens, zo schiet het toch niet op', 'laten we nou even op elkaar wachten', 'hee, rustig aan jij!'. Hoewel het met wat meer stemverheffing ging dan ik hier kan weergeven, had het weinig effect en uiteindelijk vochten we maar mee om een plek te krijgen. Tot zover de beschavingsmissie in China: kansloos.
Het terracotta leger was veruit het indrukwekkendste wat we zagen in Xi'an, maar de stad zelf had ook veel te bieden.
We sliepen in het beste hostel dat we tot nu toe tegenkwamen in China: gezellig, goede kamers, schoon, goed eten en veel vermaak.
Het hostel lag direct naast de oude stadsmuur van de middeleeuwse stad. Dat was een atractie op zichzelf. Xi'an is een van de weinige plekken waar de complete stadsmuur nog staat (of is herbouwd). De muur omringt een gebied dat zeker twee keer zo groot is als de grachtengordel van Amsterdam. De muur is zo breed dat er twee vrachtwagens langs elkaar overheen kunnen rijden en met een hoogte van twaalt meter zit je lekker boven de stedelijke drukte.
Maar het allerleukste was wel dat je over de muur kunt fietsen. In ruim een uur fietsen kan je de hele oude stad rondtrappen. Een gave ervaring al was de zadelpijn minder fijn.
In Xi'an zelf waren nog enkele oude gebouwen te zien en we verbaasden ons hier opnieuw over het enorme aanbod in de winkelstraten van de chinese steden. (Dan is Amsterdam op winkelgebied echt een dorp.) De stad heeft zich sinds de middeleeuwse tijden flink doorontwikkeld en de mix van oudheden, communisme en kapitalistische nieuwbouw maakt het tot een echte chinese stad in ontwikkeling.
Deze interesante en rustige dagen in Xi'an city waren echter vooraf gegaan aan een flinke inspanning. Toen we op maandagnacht aankwamen, bleven we namelijk maar een nacht in Xi'an. Toen we wakker werden, borgen ze onze backpacks op in de opslagruimte van het hostel en gingen we op weg naar Huan Shan, een heilige taoistische berg nabij Xi'an die de moeite van het beklimmen waard was. Na een zware tocht kwamen we in de loop van de avond uitgeput aan op de top van de berg. Daar boekten we een kamer in het slechtste hostel dat we ooit hebben gezien. Het was niet alleen belachelijk duur, maar voor dat geld kregen we een matras van 2mm, een kamer met totaal tien mensen en het fijnste was dat het beddengoed waarschijnlijk al een paar maanden meeging zonder wasbeurt. Heerlijk!
Op de berg was het 's nachts flink koud en daarom was het wel prettig dat we maar besloten hadden om met onze kleren aan te slapen. 's Ochtends om half zes ging de wekker en met een slaperig hoofd klommen we de berg op om de zonsopgang te bekijken. Het schitterende uitzicht deed ons alle ontberingen vergeten. Erg mooi! (al was het zoals altijd jammer dat er 50 chinezen om ons heenstonden, in dit land ben je nooit alleen!)
Die ochtend deden we de rest van de wandeling en beklommen nog enkele toppen voordat we rond 13.00 uur weer afdaalden naar beneden (met de kabelbaan, wel zo makkelijk).
Terug bij het hostel konden we de kleding weer van ons lichaam schrapen en stapten we na 48 uur zweten onder de lekkerste douche in tijden!
Na een mooi bezoek aan Xi'an (of zoals backpackers het zeggen: 'we hebben Xi'an gedaan'), zitten we nu op het station te wachten op de nachttrein naar Beijing. Het Chinese geschreeuw van de omroepdame begint al te wennen, de voortdurende chaos en zelfs het gestaar van de chinezen. Wat echter wel een vreemde sfeer geeft, zijn de vele veiligheidsmaatregelen: drie controlepoortjes voordat we bij de trein zijn, politiemannen met wapens die je alleen in rambo films ziet, en waakhonden die klaar stonden om onze strot af te bijten. Welkom bij de feestelijkheden voor het zestig jarige bestaan van de Volksrepubliek China! Overal op straat de rode vlaggen en bewakers was al even wennen, maar onderweg is het nog wel wat ernstiger.
We waren in Indonesie ook tijdens de nationale feestdag en dat was echt een gezellige feestelijke dag, In China is de sfeer vooral dreigend. We zijn benieuwd hoe de dag zelf zal zijn. We gaan het meemaken, vanaf zaterdagochtend 07.30 zijn we in het hart van dit land en daarmee het hart van de vieringen: Beijing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten