Gili Air

Vijf uur een schitterende diepblauwe zee met tropische eilanden om je heen terwijl je geniet van de zon, klinkt natuurlijk heerlijk. Totdat je zeeziek wordt.
En uiteraard was dat het lot van ondergetekende.
Dus toen de Gili eilanden in zicht kwamen, was het aanvankelijk vooral een heerlijke plek omdat ik weer vaste grond onder de voeten had.
Zeebenen zal ik wel niet snel krijgen.

Maar door de ogen van Lydia (die in deze dus wat neutraler is) leek Gili Air al direct een tropisch paradijs. Palmbomen, hutjes aan het strand, hagelwitte stranden, diepblauw water, geen wegen maar zandpaden, geen auto's maar paardenkoetsen en een koraalrif waar het schitterend duiken en snorkellen is.

De Gili's bestaan uit drie eilanden voor de kust van Lombok. Oorspronkelijk een ware backpackers bestemming omdat de eilanden vrijwel onbereikbaar waren, is het tegenwoordig met de vele boten die er heen varen al een stuk toerisccher dan in 'the good old days' (zoals vele hippies ons vertelden die er tien jaar terug al eens geweest waren)

Gili Trawagnan is het meest touristisch, Gili Meno is erg rustig en Gili Air zit er tussenin. Wij kozen voor deze variant. (typisch Nederlands). Via de mail had ik aan een duikschool gevraagd om een verblijf te boeken want ik hoorde dat het lastig zou zijn.
Ze mailden terug dat ze wat hadden geregeld en dat onze duiklessen de dag na aankomst konden beginnen.

Aangekomen op het eiland bleek het een enorm geluk dat de duikschool iets geregeld had. De bungalows op de gili eilanden worden gerund door de lokale bevolking en die nemen het leven zeer ontspannen: zoals het komt.
Er bestaat geen boekingssysteem en als er een nieuwe boot met mensen komt dan zit er niets anders op dan langs alle bungalows lopen in de hoop dat er iets vrij is. Vaak is dat niet het geval en elke nacht slapen er ongelukkigen op het strand of op de grond in een restaurant dat zijn deuren wel wil openen.
Een bizarre gewaarwording, vooral als je de wanhoop ziet bij mensen die dachten lekker op vakantie te gaan, maar vervolgens liggen op het strand.

Gelukkig niets van dat alles voor ons.
In de afgelopen week hebben we beide ons duikbewijs gehaald. De schitterende onderwaterwereld kunnen we nu te lijf met een luchtfles op onze rug.
Schitterend!


Het eiland zelf had vele charmes. Een deel wordt gebruikt voor de toeristen, maar op een avond hebben we het hele eiland rond gelopen langs het strand (ca 1,5 uur). We liepen langs stukken waar het compleet uitgestorven is en waar een sterrenhemel te zien is die ons deed denken aan de bijbelse belofte aan Abraham. Zijn nageslacht zou zo talrijk zijn als sterren aan de hemel. Dat moet er in bijbelse tijden zo hebben uitgezien. Het Nederlandse luchtruim is dan een lachertje.

Tijdens ons verblijf hebben we geprobeerd om de lokale vissers te ondersteunen. Elke avond aten we vis. Vaak vissen waar ik nog nooit van gehoord had en al zeker niet wist dat ze zo lekker waren. En dat voor maar 3 euro per maaltijd. Daar heb je in Nederland net een bakje kibbeling voor. (ook lekker overigens)



Veel leuke mensen ontmoet, een waar backpackersfeest meegemaakt op onze laatste avond en vooral genoten van de vriendelijkheid van de mensen en de schoonheid van het eiland.



Vanuit De Gili eilanden wilden we graag door naar Java. Het bleek mogelijk om met een lokale luchtvaartmaatschappij te vliegen van Lombok naar Surabaya. Een enorme stad in Oost-Java. Na lang zoeken konden we dit via een lokaal reisbureau boeken en op zaterdagochtend 11.30 vlogen we naar Surabaya: Stad van de helden. Hier is namelijk flink gevochten tijdens de onafhankelijkheidsoorlog tegen Nederland.

We vliegen op zaterdag en we brengen daar het weekend door bij een predikant van de Kerk van Oost-Java waar we viavia contact mee hebben. Erg benieuwd hoe christenen hier hun leven leiden in een land met zo'n grote moslimmeerderheid.

Over Surabaya meer in het volgende blog.