Naast je zit een bijzondere mix van mensen. Andere reizigers uit heel Europa, de Verenigde Staten of Azië een aantal afrikanen en enkele Egyptenaren waaronder een vrouw die compleet gehuld in een zwarte burqa samen met haar gezin geniet van hetzelfde zeebriesje als de rest.
Op dat heerlijke en bizarre plekje hebben wij ruim een week mogen vertoeven. Er is uiteraard nog meer te vertellen, maar de kern is toch wel: relaxen en vakantie vieren.
Nadat we ongeveer anderhalve week hadden doorgebracht met het bekijken van al het moois en bizars dat Egypte te bieden had in Cairo en langs de oevers van de Nijl, was het nu tijd voor een weekje ongegeneerd relaxen in het plekje Dahab op ruim een uur rijden van Sharm el Sheikh.
Heerlijk: verse jus, zwemmen in de zee en ondertussen nog tien boeken lezen!
Maar niets van dit alles voordat we de bijbelse berg Sinai hadden beklommen!
Je moet die rust immers wel verdienen….
In zowel het jodendom, het christendom als in de islam speelt de berg Sinai een belangrijke rol. Het is de plek waar het volk Israël naartoe trok vanuit Egypte en waar Mozes de geboden kreeg van God. In een dal aan de voet van de berg Sinai zelf staat het Sint Catherina klooster. Officieel UNESCO werelderfgoed als het op een na oudste klooster ter wereld. Het klooster zelf komt uit de zesde eeuw en het is gebouwd rondom een kapel uit de derde eeuw. De bibliotheek van het klooster bevat enkele van de oudste bijbels ter wereld en een interessant document van Mohammed, die in de zevende eeuw als islamitische leider het klooster vrijheid van geloven gaf terwijl de rest van de omgeving werd ingenomen door de Arabische veroveraars.
Genoeg geschiedenis en genoeg reden om deze plek te bezoeken en om de berg te beklimmen.
Dat is echter aanmerkelijk makkelijker opgeschreven dan gedaan. Vanwege de hitte wordt aangeraden om de klim ’s nachts te doen. Een bijkomend voordeel is dan dat we de zon zien opkomen vanaf de top.
Wat een klim!
Om 23.00 in de avond vertrokken we uit ons hostel. Rondom 01.00 uur waren we bij het klooster waar we een halfuur later begonnen met klimmen bij het schijnsel van de maan. Na drie slopende uren lopen en klimmen langs een kamelenpad kwamen we uitgeput aan bij de trappen. Daar bleken er 700 van te bestaan.
Met pijnlijke knieën en met een duidelijk besef van mijn gebrek aan conditie kwam ik boven. (Lydia had aanmerkelijk minder problemen).
We huurden een vies oud kamelenkleed bij een van de bedoeïen die goed geld probeerden te verdienen aan de vele toeristen die de berg beklommen.
Achter een rots, waar we konden schuilen tegen de felle wind, wikkelden we het kleed om ons heen. Vanuit onze schuilplaats keken we uit naar de zon die langzaam omhoog kwam. Het was een schitterend schouwspel om de zon als een de vuurbal op te zien komen en langzaam het hele gebergte te zien verlichten. Toen zagen we pas wat voor afstand we hadden afgelegd en vooral hoeveel mensen op hetzelfde idee waren gekomen. Verspreid over de top van de berg zaten waarschijnlijk wel 2000 mensen!
Wat was het lekker geweest als we daar in een helikopter hadden kunnen stappen die ons terugbracht naar de kust. Maar helaas.
In een gigantische optocht liepen we terug naar het dal. Het ging sneller, maar ook dit was nog twee uur lopen.
Beneden bekeken we het klooster dat door de mensenmassa helaas ook meer leek op Disneyland dan op een plek van rust en contemplatie.
Teruggekomen bij het hostel konden we alleen nog maar verlangen naar ons bed en slapen….
Dat deden we vervolgens ook een uur of twintig. (alleen onderbroken door een hapje eten)
De rest van de week wisselden we de hoogte van de bergen af met de diepte van de zee.
Enkele schitterende duiken in de Rode Zee maakten deze reis compleet en maken dat we zeker nog eens terug willen naar dit gebied om meer te zien van de wonderen onder de zeespiegel en al het moois in de omgeving. Het is een aanrader!
Maar eerst weer terug naar het gewone leven.
Tot snel,
Gerrit en Lydia
